Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

ΕΚΤΑΚΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Προς ενδιαφερόμενους: το νέο μπλογκ μου είναι το www.diprosopos.blogspot.com και εκεί θα μπορείτε να με διαβάζετε. Ευχαριστώ.

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

Ζώδια, μέρος πρώτο

Κλείσε την Αση Μπήλιου και την κυρία Ορίτα από Ρουμανία τώρα και άσε να σου πει τα ζώδια ένας πιο έμπειρος κι από Νίκο Χορταρέα, πιο έγκυρος κι από Πιτ Παπαδάκο, που λέει ο προφήτης κάθε χρόνο ότι το πρωτάθλημα θα το πάρει ο Ολυμπιακός. Τι; Φυσικά και δεν είναι με τη σειρά τα ζώδια. Αμα θες με τη σειρά τράβα διάβασε Λεφάκη...

ΤΑΥΡΟΣ
Ανδρες
Εσύ, μεγάλε, απλώς έχεις δίκιο. Ο,τι κι αν πεις. Εχεις δίκιο, ρε παιδάκι μου, τέλος, λέμε. Ναι, ακόμα κι αν σε μια συζήτηση υποστηρίξεις ότι ο Ρον Τζέρεμι είναι πιο μεγάλη πουστρέλλα κι απ' τον εθνικό μας σταρ, Ανδρέα Ευαγγελόπουλο, και τον Μίστερ Μπούτια μαζί. Και βάρδα και κάποιος σου απαντήσει ότι «κοίτα, ίσως, ίσως λέγω, θα έπρεπε να το ξαναψάξεις, αγαπητέ». Μαύρα του μακαρούνια του ανθρώπου. Οχι, δεν λέω ότι είσαι απόλυτος, προς Θεού. Απλώς έχεις πάντα δίκιο. Εσύ. Εσύ και μόνο εσύ. Και κανένας άλλος. Επίσης, έχεις τόσο δίκιο που δεν σηκώνεις κουβέντα ποτές. Και γι' αυτό κερνάς πότε πότε την γκόμενά σου χαστούκια και κλοτσές αν τύχει και σου φέρει αντίρρηση. Και καλά της κάνεις. Γιατί φταίει. Γιατί εσύ έχεις πάντα δίκιο. Ο Δουρής ήταν Ταύρος και γαμούσε τα παιδιά του. Kαι ο Χίτλερ ήτανε Ταύρος και μας γάμησε τα σπίτια ολονώνε. Αλλά είχαν δίκιο. Οπως κι εσύ. Πάντα. Τέλος.

Γυναίκες
Εσύ κι αν έχεις δίκιο. Το δίκιο του άνδρα Ταύρου λόφος, το δικό σου βουνό. Εβερεστ. Εκτός αυτού, εσύ έχεις τόσο μεγάλο δίκιο, που δεν μπορείς να συνεννοηθείς με άνθρωπο. Και πώς να το κάνεις, άλλωστε, αφού όλοι λένε μαλακίες και δεν καταλαβαίνουν το μεγαλείο των απόψεών σου; Επίσης, άμα αρχίσεις να μιλάς αναλύοντας τις απόψεις σου, αν και τα λες ωραία –κατά τη γνώμη σου–, λες πιο πολλά κι απ' τον Busta Rhymes όταν έχει πάθει overdose από γλιστρίδες. Και σπας αρχίδια, μάνα μου, πολλά αρχίδια λέμε. Γι' αυτό και οι πιο πολλές Ταυρίνες δεν έχουν γκόμενο. Και μένουν στο ράφι, καταλήγοντας γριές, μόνες και με 678 γάτες, που τους τρώνε το κορμί όταν ψοφάνε και ανακαλύπτουν το μισοφαγωμένο κουφάρι οι γειτόνοι από την μπόχα. Οπως θα πάθεις κι εσύ. Γι' αυτό άμα περάσεις όξω από pet shop πάρε σκύλο.

ΔΙΔΥΜΟΙ

Ανδρες
Τώρα φταίω εγώ που οι πιο πολλοί Δίδυμοι είναι αδερφές; Οχι, πέστε μου, εγώ φταίω; Ο άνδρας Δίδυμος στα 6 του αρχίζει και σκέφτεται γιατί ενώ οι φίλοι του κάνουν σαν παλαβοί από την τεστοστερόνη και παίζουν μόνο μπάλα στην αλάνα, αυτός βλέπει τις διαφημίσεις της Bibi Bo και τον γαργαλάει το πουλάκι του στη θέα του Τζον Τζον. Αν γίνει η στραβή και ο Δίδυμος βγει straight –δυσκολάκι, 14,00 απόδοση δίνει ο ΟΠΑΠ–, τότε για να κρύψει ότι κατά βάθος είναι gaylord και θέλει να κάνει μονόζυγο σε ψωλές εις τους αιώνας των αιώνων κάνει αντριλίκια στην γκόμενά του, του τύπου «μη φοράς κοντά φορέματα, πού θα σε κυκλοφορήσω έτσι» και τέτοια. Λουγκρέτες Δίδυμοι, πάρτε τρίπατο γοβάκι και τσάντα με στράπλες και βουρ για ποτάκι στο «Λάμδα». Δώστε κλανοσφυρίχτρα να κάνετε καριέρα επιτέλους.

Γυναίκες
Μια φορά είχα γκόμενα Δίδυμο και πήγα να σκίσω τα διπλώματά μου λέμε. Η στιγμή ύψιστης συνεννόησης μεταξύ μας ήταν μια φορά που είχαμε πάει στα Everest και μου παρήγγειλε τοστ. «Ζαμπόν-τυρί;», με ρωτάει. «Ναι», της λέω. Αυτό ήταν, τέλος. Εσείς δεν μπορείτε να την παλέψετε με κανέναν, τελεόραση βλέπετε και δεν ξέρετε ποιο κανάλι να αφήσετε, τρώγεστε με τα ρούχα σας. Από αίσθηση του χιούμορ ας το αφήσουμε καλύτερα, μια και κάθε φορά που κάνει πλάκα κάποιος πρέπει να σας το λέει, μην τυχόν και γίνει παρεξήγηση. «Τώρα αυτό που είπες το εννοούσες;». «Οχι, αγάπη μου, πλάκα έκανα, έλεος πια!». «Α, γιατί νόμιζα...». Τυπικός διάλογος με γυναίκα Δίδυμο. Οσο για ανέκδοτο, μην της πεις ποτέ. Αμα είναι να κάθεσαι μετά να της το εξηγείς, τράβα για ψάρεμα καλύτερα. Αφού δεν θα γαμάς που δεν θα γαμάς λόγω μόνιμης παρεξήγησης, είναι μια καλή ιδέα.


ΚΑΡΚΙΝΟΣ
Ο Καρκίνος, ως γνωστόν, είναι το συμπαθές σε όλους καβουράκι. Το οποίο, όσον αφορά τον άνδρα Καρκίνο ιδιαίτερα, βρίσκεται στις τσέπες του. Πιο μεγάλο τσίπη από σένανε δεν έχω ματαδεί, αδερφέ. Ο Θείος Σκρουτζ είναι Καρκίνος. Αμα έρχεται η λυπητερή στο εστιατόριο, πώς διάολο και κάθε φορά σε πιάνει χέσιμο εκείνη ακριβώς τη στιγμή, δεν μπορώ να το καταλάβω. Αμα είναι να βάλεις βετζίνα στο μηχανάκι τσεκάρεις τις τιμές και είσαι ικανός να φτάσεις μέχρι Κρυονέρι γιατί σου είπανε ότι έχει εκεί έναν που βάζουνε οι ταρίφες πετρέλαιο και είναι ο πιο φθηνός. Στα σούπερ μάρκετ σε σιχαίνονται, γιατί κάθεσαι ώρες συγκρίνοντας τιμές, στα δε ρουχάδικα εύχονται να βγάλεις εσύ τον καρκίνο και να σταματήσεις να κατεβάζεις ρούχα από τα ράφια μέχρι να βρεις το πιο τσίπικο. Οι πιο πολλοί Καρκίνοι πεθαίνουν αγκαλιά με τα φράγκα που ράβουν στο στρώμα για όλη τη ζωή τους. Καρκίνος ήταν ο Γερολαδάς.

Γυναίκες
Για σένανε, μανούλα μου, είχε γράψει τον «Καρυοθραύστη» ο Τσαϊκόφσκι. Γιατί η γκόμενά του πρέπει να ήτανε Καρκίνος και να του έσπαγε τα καρύδια ολημερίς κι οληνυχτίς. Εσύ, κούκλα μου, παίρνεις το «Χρυσό Σφυρί» και το «16βάλβιδο Τσαούλι» και στα τρόπαια πάνω δεν αναγράφεται χρονιά, μια και σ' τα δίνουνε εν λευκώ, αφού κάθε χρόνο εσύ τα σηκώνεις. Ναι, είσαι καλή, ναι, είσαι χρυσή, ναι, είσαι άτομο εμπιστοσύνης, αλλά ο άνδρας που μπλέκει με Καρκίνο παίρνει χεστέικα παντελόνια, Fubu και τέτοια, απ' αυτά που φοράνε οι χιπχοπάδες του κώλου, για να 'χει χώρο να παρκάρει τ' αρχίδια απ' την πρηστούρα. Τα πιο πολλά συζυγικά εγκλήματα γίνονται από άνδρες που είναι παντρεμένοι με Καρκίνους –και μάλιστα με πολλές μαχαιριές συνήθως. Και, αν και ο φονιάς πάντα το μετανιώνει, αυτοί εκτίουν την ποινή τους με το χαμόγελο στα χείλη. Και με τα πελέ 20 κιλά ελαφρύτερα.


ΛΕΩΝ
Ανδρες
Το ψώνιο, λέμε. Μεγάλε, σταμάτα λίγο να κοιτάς το καθρεφτάκι που έχεις πρόχειρο δίπλα στον υπολογιστή σου και διάβασε λίγο το κείμενο. Είσαι τόσο ψώνιο που όταν θες να τον παίξεις δεν βάζεις τσόντα, αλλά κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη κάνοντας φιλάρεσκες κινήσεις, σουφρώματα στα χειλάκια και τέτοια. Και εκσπερματώνεις σκεπτόμενος πόσο ωραίος είσαι, πόσο γαμάτος και ότι κανένας δεν μπορεί να σε φτάσει, «θεά είσαι, αγάπη μου» και τέτοια. Ακόμα και όταν γαμάς, δεν προσπαθείς να ικανοποιήσεις την γκόμενά σου, μια και στο μυαλό σου αυτή πρέπει να είναι ικανοποιημένη μόνο και μόνο που πηδιέται μαζί σου, με εσένα, αυτόν τον επίγειο θεούλη -επίσης, πιο πολύ σε ενδιαφέρει να πεις στους φίλους σου ότι γάμησες παρά το γαμήσι αυτό καθ' αυτό. Ετσι, επειδή τίποτε από αυτά δεν ισχύει, όταν γερνάς τρως μεγάλη πούτσα, μια και βλέπεις τα ζαρωμένα και ασιδέρωτα μούτρα σου και καταλαβαίνεις ότι πια είσαι τόσο ωραίος όσο καλή τραγουδίστρια είναι η Μπεζαντάκου. Λέων θα ήταν, αν υπήρχε, ο Ντόριαν Γκρέι.

Γυναίκες
Αν θες να κάνεις πουτάνα την παρέα σου, να μην ξαναμιλήσετε μεταξύ σας ποτέ και ακόμα και στα νεκροκρέβατά σας να ρίχνετε κατάρες ο ένας στον άλλον, να μη λιώσει ποτές και τέτοια όμορφα, δεν είναι δύσκολο. Απλώς γνώρισε στην παρέα σου τη νέα κοπέλα σου, που έτυχε να είναι είναι Λέων στο ζώδιο. Η ίντριγκα η ίδια, η δολοπλοκία η τρίδια. Θα παίζεις μπουκέτα με τον κολλητό σου, που τον είχε βυζάξει η μάνα σου η ίδια, γιατί πέντε λεπτά πριν η κάργια θα σου έχει αποδείξει με επιχειρήματα και φωτογραφίες ότι τον είδε να ξεκωλιάζει τον πατέρα σου στο Πεδίον του Αρεως για δέκα ευρώ, για να πάρει λίγη πρεζούλα ο καημένος ο μπαμπάς, στην οποία ο ίδιος τον έχει ρίξει. Εχεις διαβάσει το «Asterix: η διχόνοια»; Ε, ο Φούλιους Ζιζάνιους παίζει ακόμα σε χωμάτινο κι αυτή κουνάει σεντόνι στο Τσάμπιονς Λιγκ. Και δεν σταματάει πουθενά. Αφού καταφέρει να σου γαμήσει τη ζωή με τα ψέματα και τις μαλακίες της, ύστερα σε αφήνει (που γλιτώνεις, αλλά εσύ εκείνη τη στιγμή δεν το ξέρεις και κλαίς που σε άφησε το κορίτσι σου) και προχωράει σε άλλες παρέες, έτοιμη να καταστρέψει κι άλλες φιλίες και σχ
έσεις αγάπης. Εχω αρχίσει να πιστεύω ότι είναι συνεννοημένες και σιγά σιγά θα γαμήσουν όλη την ανθρωπότητα.

ΠΑΡΘΕΝΟΣ
Ανδρες
Ο «τα έχω πάθει όλα, αλλά ακόμα στέκομαι στα πόδια μου». Ο υποχόνδριος, αυτός που δεν έχει τίποτα, αλλά όταν περνάει όξω από φαρμακείο το βλέπει σαν πολιτικός πρόσφυγας που βρίσκεται όξω από τυροπιτάδικο και θέλει να τα μασαμπουκιάσει ούλα. Ενας που ξέρω και είναι Παρθένος (στο ζώδιο, από πίσω δεν του έχω φορέσει και κωλοβυθόμετρο για να γνωρίζω) το θερμόμετρο το 'χει κάνει τατουάζ για να τσεκάρει συνεχώς μην έχει δέκατα. Ετσι, λοιπόν, το αποτέλεσμα είναι να ζαλίζει συνεχώς τα παπάρια όλων με τις ανησυχίες του, τόσο πολύ μάλιστα που όταν αρρωσταίνει στ' αλήθεια δεν τόνε πιστεύει κανένας. Πάντα παίζουν στις τσέπες του ασπιρίνες, ζάναξ (γιατί βαράει και καμιά κρίση πανικού πότε πότε, έτσι, για επιδόρπιο), πάντα όταν τον πάρεις τηλέφωνο θα σου κλαφτεί ότι δεν μπορεί και τέτοια. Τώρα πώς γίνεται να είσαι συνεχώς άρρωστος και να γαμάς τρεις φορές τη μέρα, ή μαλακίες λες ότι είσαι άρρωστος ή πουλάς παπά ότι γαμάς και σ' έχει φάει το χειρογλύκανο. Διαλέγεις και παίρνεις.

Γυναίκες
Μουστάκι μισό δάχτυλο, πανταλόνι όξω από τις Βέρμαχτ και βάδισμα της χήνας. Ο Αδόλφος μεταμορφωμένος σε γυναίκα, λέμε. Οποιος άνδρας είναι μαζί σου τον έχει πιει. «Μωρό μου, θα πάω μια βόλτα με τα παιδιά σήμερα, δεν θ' αργήσω», λες εσύ, ο ανυποψίαστος. Αυτή δεν μασάει: «Καλά, αγάπη μου, κάνε ό,τι θες». Η μαγκιά στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι ο Χίτλερ φοράει μάσκα της Μητέρας Τερέζας. Ενώ το μυαλό της είναι σατανικό, το πρόσωπό της δείχνει πάντα αγγελικό. Κι αν έχεις αρχίδια, γύρνα μετά στο σπίτι. Οχι, γύρνα, που ήσουνα και μάγκας και θα έβγαινες με τους φίλους. Θα ακούσεις τόσα πολλά, που μετά ή θα σβήσεις τα κινητά των φίλων από το δικό σου ή θα σβήσεις την ίδια από τη ζωή σου και θα ξεγνοιάσεις. Το παράδοξο είναι ότι έχει έναν τρόπο να επιβάλλεται και στην αρχή σβήνεις τα κινητά των φίλων! Μέχρι που μια μέρα ξυπνάς, καταλαβαίνεις πόσο καριόλα είναι και φεύγεις κολυμπώντας για Βολιβία για να γλιτώξεις. Και από μαλάκας γίνεσαι ξανά άνδρας. Και μπράβο σου. Οξω, καριόλες, απ' τον Παράγκα.


ΖΥΓΟΣ
Ανδρες
Το παίζεις ωραίος τυπάς και καλά γλεντζές και όξω καρδιά και τέτοια, αλλά είσαι ένας παπάρας και μισός που φοράει απλώς το προσωπείο του καλού τύπου. Με λίγα λόγια, για να μη μακρηγορούμε, πουλάς τρελό παπά και είσαι νούμερο ένα στο εμπόριο σότου. Τόσο σότο ούτε γυφταρμάς που πουλάει κλεμμένο κινητό ή Rayban γυαλικό στην Πατησίων. Προσοχή, δεν λέω ότι είσαι παθολογικός ψεύτης (να λες σε όλους ότι καπνίζεις Μάλμπουρο ενώ κάνεις Κάμελ από γεννησιμιού σου), απλώς λες ψέματα εκεί που σε συμφέρει για να γίνεσαι αρεστός, κυρίως στα γκομενάκια (βέβαια το να πουλάς αρχιμανδρίτη στα κορίτσια δεν είναι απαραίτητα κακό...). Και τα καταφέρνεις μια χαρά, μέχρι να αποκαλυφθεί πόσο μεγάλος μαλάκας είσαι. Και επειδή έτσι θα πάει η κατάσταση μέχρι γεράματα, μια χαρά θα τα πας. Ετσι κι αλλιώς, στην Ελλάδα όποιος λέει μεγάλα σότα πετυχαίνει. Αυτοί που λένε τα μικρά είναι αποτυχημένοι...

Γυναίκες
Εσύ είσαι η κλασική γκόμενα που, με πρόφαση το ότι έχει μαλακομαγνήτη (τι μαλακισμένη έκφραση, Θεέ μου), κάνει συλλογή από πούτσες. Για να σ' το κάνω λιανά, χρησιμοποιώντας συνήθως την έκφραση «......... (στον κενό χώρο βάλε το όνομα της φίλης σου), πάλι με μαλάκα έμπλεξα. Τι γίνεται, μαλακομαγνήτη έχω;», βρίσκεις αφορμή για να αφήσεις στο παρελθόν την πούτσα που χρησιμοποιούσες τις τέσσερις τελευταίες μέρες και να προχωρήσεις σε πιο μεγάλες, πιο τρανές, πιο γενναίες ψωλές. Στα όνειρά σου κάνεις σκι και στη θέση των μπατόν έχεις δύο τεράστιες γούδες. Οταν οι άλλοι κάνουνε μπανάνα στην παραλία και τους σούρνει το κρις κραφτ, εσύ βλέπεις την μπανάνα και θυμάσαι τις επικές μπάρες που 'χει χωνέψει η μούνα σου σε όλη τη ζωή σου. Δεν γεννήθηκες από μάνα εσύ. Οπως έπαιζε η τσόντα στην τελεόραση απλώς πήδηξες από το γυαλί στην πραγματικότητα. Είσαι τεράστια καριόλα. Με δικαιολογία μεν, καριόλα δε.

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Για όλα φταίει ο Πασχάλης

Οχι, φίλε μου, δεν μιλάω για τον συμπαθή χήνο που του άρεσαν οι τάρτες μήλου και ο ύπνος και πότε πότε κέρναγε κλαρινέτο τη γιαγιά Ντακ στον αχερώνα, την ώρα που ο Χιούι, ο Λιούι και ο Ντιούι παίζανε με τα παπίσια πουλάκια τους κάνοντας μπανιστήρι (μπορεί να γκρέμισα παιδικά όνειρα, αλλά λέω και πάλι αλήθειες: στο δικό μου παιδικό μυαλό ο Πασχάλης την κωλοτρουπίδα της γιαγιάς Ντακ την είχε κάνει διαμέτρου παλαιού εικοσάδραχμου). Μιλάω για τον άλλονε, αυτόν που ασχολούμασταν με το μπάσταρδό του από τελεοράσεως κάνα-δυο μήνες και στην τελική καλύτερα να είχε ξεκωλιάσει εμάς και να είχαμε κυοφορήσει το νόθο παιδί του, παρά το δράμα που τραβήξαμε για το αν ξενογάμησε ή όχι. Να 'ταν μόνο αυτό, πάει στο διάολο. Ο Πασχάλης, αδερφέ μου, εσύ που διαβάζεις αυτό το βλογ, ευθύνεται για τη μουσική κατάντια που ζούμε στην Ελλάδα και ειδικότερα για την τρισκατάρατη και κατάπτυστη low bap και hip hop σκηνή της χώρας μας. Ποτς γένεν αυτό; Πάρε να 'χεις...
Απ' ό,τι έχεις καταλάβει κι εσύ, αν σου κόβει η γκλάβα ελάχιστα, ό,τι ζούμε από μουσικής απόψεως στο Ελλάντα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, είναι κακή αντιγραφή όσων συμβαίνουν στην Αμερική. Δηλαδή, για να σ' τα κάνω πενηνταράκια, πλην του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού (του γνήσιου, όμως, και όχι των λαϊκεντέλικ και ηλεκτρογάβ ασμάτω
ν που ακούμε από τα ράδια τελευταία), ό,τι ακούμε αποτελεί κακή προσπάθεια για κόπια της αμερικανικής ποπ, ροκ r'n'b, ροκ κ.λπ. Το ότι το αποτέλεσμα θυμίζει τη μαϊμού που είχε ο Paesano έξω από το εστιατόριό του στη Φωκίωνος Νέγρη έχει μικρή σημασία για τις γκόμενες που κουνάνε τις κωλάρες τους απάνω στις μπάρες, αλλά για μένα έχει μεγάλη, πιο μεγάλη κι απ' την μπάρα του John Holmes. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ! «Πού κολλάει σε όλα αυτά ο Πασχάλης, ρε Babis;», θα με ρωτήσεις και σου δίνω χίλια δίκια.

Πώς ξεκίνησε η φάση
Ο Πασχάλης σε αυτή την ιστορία είναι ο πρωτομάστορος, είναι ό,τι και ο Βρασίδας ο Λι για το Jeet Kune Do, ό,τι και ο Elvis για το rock 'n' roll, ό,τι και ο Chris Σφέτας για το ελληνικό καράτε (κάντε το search στο youtube και θα με θυμηθείτε). Οταν οι Αμερικανοί το '60 έβγαλαν τα πρώτα γκρουπάκια που παίζανε hippie rock, του στυλ π.χ. Jefferson Airplane, ο Πασχάλης, που μόλις είχε αφήσει στη χέστρα του μια κουράδα 120 γραμμαρίων, μεγαλύτερη αλλά και ποιοτικότερη από τον εγκέφαλό του, είπε να την ταχυδρομήσει στα σπίτια όλων των Ελλήνων. Και σκέφτηκε: «Μαλάκα μου, γιατί να το κάνουν αυτοί; Μ
πορώ κι εγώ!» (παρεμπιπτόντως, το 80% εξ όσων έχουν πει αυτή τη φράση για οτιδήποτε είναι πιο αποτυχημένοι κι απ' τον Σκούφαλη, που μόνο τον Πανιώνιο δεν κατάφερε να ρίξει, αλλά υπάρχει χρόνος ακόμα...). Και έτσι γεννήθηκαν οι Olympians...

Ολα τα πιστεύω, λέμε
Ο άνθρωπος, φίλε μου, είναι ευκολόπιστο πλ
άσμα. Προχθές με κάτι φίλους βλέπαμε ένα ντοκιμαντέρ στο Animal Planet με έναν τύπο που ήταν σαν gay εκδοχή του Κλίνσμαν και έλεγε πόσο ατρόμητος ήταν που πήγε στα δάση του Καναδά για να φωτογραφίσει αρκούδες Γκρίζλι. Ενώ, λοιπόν, η φάση ήταν τόσο μουσαντέ που στη θέα της αρκούδας περίμενες να σκάσει και ο γύφτος από πίσω, ενώ, λοιπόν, η αρκούδα ήταν σαν αυτή που πάλευε ο παμμέγιστος Νίκος Ξανθόπουλας στην «Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου», που είχανε βάλει έναν κακομοίρη να φοράει στολή αρκούδας που το φερμουάρ φαινότανε και μόνο το πακέτο Μάλμπουρο έλειπε από το τσεπάκι για ναι είναι φόλα φανερό ότι είναι άνθρωπος, οι τελειωμένοι φίλοι μου μού λέγανε: «Μαλάκα μου, κοίτα πόσο μεγάλα τα έχει ο τύπος που πάει και βγάζει ανφάς και προφίλ τα αρκούδια από τα δύο εκατοστά»...
Και επειδή ο κόσμος, όπως σου απέδειξα παραπάνω, είναι ευκολόπιστος και δεν διακρίνει εύκολα το καλό από το μη καλό (για να το θέσω ευγενικά), έτσι και οι Olympians γνώρισαν την επιτυχία και τους αγάπησαν οι Ελληνες.
Και η upgraded έκδοση του Μιχαλάκη του Καπίρη (για πολύ περιορισμένο αριθμό ανθρώπων το αστείο) έγινε διάσημη για τη φωνή της πριν γίνει για το σπέρμα της...

New kid in town
Τα χρόνια πέρασαν, οι αντιγραφές συνεχίστηκαν (κάποιες μάλιστα ήταν και επιτυχημένες, π.χ. Socrates, που έπαιξαν rock ανάλογη, ίσως και καλύτερη των ξένων γκρουπ), ζήσαμε πολλά επίπεδα στη μουσική κλοπή (τεράστια wannabe αντιγραφή των ξένων metal συγκροτημάτων οι υπερμεγέθεις Εξόριστοι του γίγαντα, χαλκέντερου και νουνεχούς Δημήτρη Κατή, που ήταν ο μόνος rock star που έσπαγε stratocaster επί σκηνής με ράφλα Τσάκων
ας και μαλλί δάνειο να την καλύπτει [Μαλλί δάνειο: mali δaneio: το συναντάς συνήθως σε θείους που ντρέπονται για τη ράφλα τους, αλλά στην εποχή τους δεν υπήρχαν η DHI και οι εμφυτεύσεις, και έτσι άφηναν μακριά τα πρώτα μαλλάκια δίπλα στο άτριχο μέρος και τα έστρωναν σαν φράντζα πάνω από τον γλόμπο. Το αποτέλεσμα πάντα ήταν πιο τραγικό κι απ' τους Πέρσες του Αισχύλου... Πηγή: λεξικό Δημητράκου]. Παράλληλα, ο Κατής είναι ο μόνος που έχω δει που στα 23 του ήταν Βέγγος και στα 40 του πλέον έχει πιο πλούσια κόμη κι απ' του John Γιοκαρίνη και του Nick Βαμβακούλα. Ναι, το παρατράβηξα, ναι συνεχίζω), μέχρι που φτάσαμε στο σήμερα.
Ενας πιτσιρικάς υπερΦλώρενς της Αραβίας ονόματι Νίκος Βουρλιώτης καθόταν στο σπίτι του και έβλεπε τηλεόραση, βαριεστημέ
να, είναι η αλήθεια. Και τότε είδε μπροστά του τον θεό: ήταν ο Tupac στις δόξες του, πριν αποθάνει (και καλύτερα που απόθανε, δηλαδή, γιατί αν έβλεπε τον ΝiVo και τους άλλους hyper κομπάρσους να λένε ότι κάνουν rap, δεν θα το 'χε σε τίποτα να πάρει ένα όπλο και να έρθει από Ελλάντα να ανοίγει κεφάλια). Και σκέφτηκε: «Μαλάκα μου, γιατί να το κάνει αυτός; Μπορώ κι εγώ. Ετσι, ίσως πηδήξω μια μέρα τη Μάγκυ Χαραλαμπίδου, που την έχω και οξόφυλλο στο “Playboy”!».
Και έτσι, φίλε μου, φτάσαμε στην υπέρτατη κατάντια. Τύποι που όταν μπαίνανε στα Tommy Hilfiger και στα Nautica τους στρώνανε κόκκινα χαλιά από τα γκαφρά που είχανε σκάσει να μας το παίζουνε gangst
a rappers, με ονόματα τύπου ο Εξολοθρευτής, ο Ατίθασος, ο Κωλοτρυπιδιακός Αναλυτής, ο Ενδοκολπικός Μητρικός σου Διαλογιστής, ο Κοπρικός Επεξεργαστής Του Πατέρα Σου Που Γαμάει Και Την Αδερφή Σου να είναι κι αυτοί διάσημοι, να έχουν γνωρίσει κι αυτοί την επιτυχία, τα πασίγνωστα 15 λεπτά διασημότητας του Αντι, να μην έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, αλλά να δουλεύουν όλους εμάς πουλώντας μας φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Κι εμείς τους αποθεώνουμε κιόλας, «ουάου» και «τι γαμάτοι που είναι» και τέτοια!
Παράλληλα, δεν μπορώ να πω πως και σε αυτή τη σκηνή δεν εμφανίστηκαν σημαντικά γκρουπ και έξυπνες ιδέες (Ημισκού
μπρια, Terror X Crew πριν από τη φασιστική εποχή, Active Member π.χ.), αλλά το καλό το κόλπο το είχαν βρει ο Βουρλιώτης και οι συν αυτώ: πέτα δυο μουνιά στο γυαλί και λέγε μόνο μαλακίες, μη μασάς και θα πετύχεις...

Επίλογος
Ρε Βουρλιώτη, κάνε επιτέλους διακοπές και σταμάτα να μας δίνεις αυτό που νομίζεις ότι θέλουμε. Επίσης, επειδή γνωρίζω ότι την gangsta του κώλου συμμορία σου τη λένε family, θα γίνω χάριν του κειμένου Πατρινός κ
αι γαμώ το family σου μέσα μέχρι τα βάθη της αιωνιότητας. Οσο για σένα, μωρή κυρία Πασχάλη, δεν ζεις πια μες στις καρδιές μας. Μάλλον… δεν ζούσες ποτέ. Γιατί εκεί κατοικούσε και θα κατοικεί για πάντα αυτός…














Τσεκάρετε: http://www.youtube.com/watch?v=Qi2BQbLNtYA&feature=email


Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Μπλιαααααργκ… μπεεεεεεεεργκ… μπλοουουοουουουρπ (ξερατά)


Λοιπόν, τέρμα τα ψέματα. Ο,τι διαβάσατε, διαβάσατε. Τα άρθρα αυτά ήταν τραβηγμένα από την εφημερίδα, οπότε καταλαβαίνετε ότι έπρεπε να τηρούνται κάποια προσχήματα. Τώρα δεν πρέπει, όμως… Και το όνειρό μου, αγαπητέ αναγνώστα, ήταν αυτό: να μπορώ να κράζω ελεύθερα. Ας ξεκινήσουμε…

Και τι καλύτερο για ξεκίνημα από τα τηλεοπτικά πρόσωπα. Οχι όλα, όμως, φίλε. Για να γραφτεί το σημερινό άρθρο μιλάμε ότι έχω ζήσει πολλές στιγμές. Στιγμές καθημερινές, ξέρεις εσύ.

Εκεί, π.χ., που σε έχει πάει αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας και βγαίνεις από χέστρα έχοντας αφήσει κουράδα-βδέλλα, ξέρεις, από εκείνη που και δέκα φορές να σκουπιστείς πάλι θα βρεις υπολείμματα στο σώβρακο και θες ατσαλίνα για φύγει το blob από τον dolomite καμπινέ που μόλις φόρεσες στο μπάνιο σου. Τότε τον βλέπεις μπροστά σου στην οθόνη. Και θεωρείς πολύ πιο ευχάριστο το να γυρίσεις πίσω και να κάνεις κρέμα ομορφιάς με το τσιρλί που έχει απομείνει και δυο αγγουράκια στα μάτια, παρά να είσαι αναγκασμένος να τον παρακολουθήσεις ένα δευτερόλεπτο ακόμα.

Είναι αρκετοί οι κύριοι που προκαλούν τέτοια συναισθήματα, αλλά τρεις έχουν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη. Ενώ οι άλλοι σκαρφαλώνουν στα Μετέωρα με φουλ εξοπλισμό, εκείνοι πάνε στο Εβερεστ ξεβράκωτοι, χωρίς νερό και φαγητό, και επιζούν. Μιλάμε για τέτοια ύψη. Μιλάμε για τέτοιο σίχαμα. Γράφω το άρθρο με πόνο ψυχής. Σου λέω αλήθειες. Καλύτερα να μου ξηγιόντουσαν golden shower δέκα Πακιστανοί που μόλις έχουν γυρίσει, άπλυτοι τρεις μήνες, από το πακιστανικό Σουρβάιβορ ή να έμπλεκα σε threesome κοπρολαγνικό/κοπροφαγικό όργιο με τη Ρόζι Ο’Ντόνελ και τη Μαντλίν Ολμπράιτ, παρά να ήμουν στο ίδιο δωμάτιο με αυτούς τους τρεις.

Ξεκινάμε αντίστροφα. Και νούμερο τρία στη λίστα μας είναι ο…

ΤΑΚΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ

Καούκα Boney M γκριζαριστή, φλάιν και τζιν Alberto Lupo. Μόνο αυτόν και τον ΛΕ.ΠΑ. έχω δει να το φοράνε, αλλά ο ΛΕ.ΠΑ. συγχωρείται λόγω του γενικότερου μεγαλείου του και του γεγονότος ότι είναι πιο γραφικός κι από γκλίτσα που πουλιέται σε μαγαζί στην Πλάκα. Σκηνικό με αφίσες και φωτό του Ολυμπιακού από πίσω και ο κλασικός χοντρούλιακας κολαούζος γαύρος δίπλα του να λέει «Ναι, Τάκη», Πες τα, Τάκη», «Χα, χα, χα, good one, Τάκη, τα ξεκώλιασες τα βαζελάκια».

Ωπα λίγο, μισό, δεν μπορώ να το αφήσω έτσι… Και καλά, άιντε, να είσαι ο Τσουκαλάς κάτι πάει κι έρχεται, αλλά να είσαι ο Robin του Τσουκαλά και ο Τάκαρος να είναι ο Batman σου, να είσαι ο Ντον Τζόνσον και ο Τάκαρος να είναι ο προσωπικός σου Φίλιπ Μάικλ Τόμας, ε, αυτό, μαλάκα μου, πάει πολύ. Είσαι πιο τελειωμένος κι από πρέζωνα στην Ομόνοια που ξηγιέται προσκύνημα με πορτοκαλαδίτσα στο χέρι και βαράει ντάγκλα στηριζόμενος στο ένα πόδι με την πατερίτσα στον αέρα, κάνοντας τράκα με τη φράση «ψηλέ (ή Στέφανε, αυτές είναι οι δύο κλητικές προσφωνήσεις που χρησιμοποιούν τα πρετζόνια), ένα ευρώ έχεις, έχουμε μείνει από βετζίνα δέκα άτομα εδώ πίσω στην Ξούθου;».

Ωπα, ξεχάσαμε τον Τάκη… Τσουκαλά, είσαι ανύπαρκτος, πιο πουθενάς από σένανε δεν έχει ματαζήσει στον πλανήτη. Δεν κάνεις για τίποτα, οι παντόφλες μου, ο Κατέλης και μισή μερίδα βλίτα έχουν πιο υψηλό IQ από την πάρτη σου. Ασε που ο Κάτμαν παίζει να έχει και πιο μεγάλο λεξιλόγιο από σένα, που το μόνο που ξέρεις να λες είναι «Αντε γεια». Αντε γεια κι από μένα, ρε Καραγκιόζη, σε βαρέθηκα…

Η προσωπική του κόλαση και αυτό που του αξίζει είναι: να είναι σε τριήμερο bachelor πάρτι υπερφλώρων βάζελων (μιλάμε για φλώρους, όμως, όχι μαλακίες, τόσο φλώρους που οι NSync να φαίνονται μπροστά τους ωσάν τους Motorhead) από Β.Π. σε σκάφος στη μέση του Αιγαίου, να έχει κάτσει τρελή στραβή με τις πουτάνες, να έχει μείνει το καράβι από καύσιμο και να τον γλεντάνε τα κοκαρισμένα φλωράκια στο πέος άκοπα, μέχρι να στάξει το γκρόβερ του τυρί Φιλαδέλφεια. Και για επιδόρπιο σβήσιμο πούρων στις ρόγες.

Αν ήμουνα γυναίκα, από το να πάω μαζί του, καλύτερα να… ήμουνα η κόρη του Δουρή. Τέλος.

Και το νούμερο δύο είναι ο…

ΝΙΚΟΣ ΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ

Ελεος. Να έρθει κάποιος να μαζέψει τα ξεράσματα. Με κουβά δίπλα μου γράφω. Εδώ μιλάμε για μεγαλεία. Μιλάμε για τον άνθρωπα που είναι κριτής των πάντων χωρίς να έχει κάνει τίποτα στη ζωή του. (Οποιος μου πει κάτι καλλιτεχνικό που έχει κάνει ο Μουρατίδης και έπιασε/πούλησε/είχε την ελάχιστη δυνατή επιτυχία κερδίζει πλαστική κούκλα Τάκη Τσουκαλά με διπλή κωλοτρυπίδα. Και μην πει κανείς ότι είναι dj. Δίσκους έχω κι εγώ σπίτι μου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή ακούω Elvis έγινα και το αηδόνι του Memphis.) Εχουμε και λέμε. Κρίνει ανθρώπους που τραγουδάνε. Εχει τραγουδήσει ποτέ στη ζωή του, έστω στο μπάνιο; Ποτές. Οπότε με ποιο κριτήριο κρίνει; Είναι απλό. Εχεις πούτσα; Περνάς. Εχεις μουνί; Σόρι, next year. Παράδειγμα: νεαρός αγορέλλος (σ.σ.: «αγορέλλος» είναι ο έφηβος που δεν τον έχει φάει ακόμα, αλλά έτσι και περάσεις από πίσω του στο τρόλεϊ και του τον ακουμπήσεις κατά λάθος λόγω στενότητας χώρου, στάζει βαρβολίνες η σφυρίχτρα του μέχρι στάση Καλιφρονά. Αν τον φάει περνάει στο επίπεδο «πουστρέλλος») τραγούδησε προχθές, με τον Νικόλα να τόνε βλέπει ωσάν Κούρδος πρόσφυγας που κάθεται απόξω απ’ τους «Μερακλήδες» και κοζάρει τον γύρο με δάκρυα στα μάτια και σάλια μέχρι πεζοδρόμιο. Και τα ‘χουμε ξαναπεί: το τι κάνει ο πάσα εις στο κρεβάτι του δεν μας νοιάζει, αλλά όταν αυτό αποτελεί κριτήριο και κατακεραυνώνει ανθρώπους υποκινούμενους από τη ματαιοδοξία τους και μόνο, τότε δεν μπορούμε και δεν πρέπει να το αφήνουμε έτσι.

Μουρατίδη, γράψε ένα τραγούδι, τραγούδα κάποιο που έχει γράψει ένας άλλος, κάνε ένα χορευτικό (να το δω αυτό και μετά κόψτε μου και τ’ αρχίδια, θα έχω ολοκληρωθεί ως άνδρας…), κάνε κάτι τέλος πάντων διαφορετικό από το να κρίνεις τους άλλους χωρίς ο ίδιος να έχεις έστω ένα μικρό ψήγμα ταλέντου σε οτιδήποτε. Πάρε μια λατέρνα στην τελική και βγες στη Φωκίωνος και παίξε, αλλά ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ πριν κρίνεις τους άλλους. Μέχρι τότε, όξω, πούστη, απ’ τον Παράγκα.

Η προσωπική του κόλαση και αυτό που του αξίζει είναι: να βρεθεί σε νησί μόνο με σκυλούδες εθνικής οδού που θα του τραγουδάνε άσματα του τύπου «αν είχανε φωνή οι γκαρσονιέρες, θα πέφταν’ σαν ξερόφυλλα οι βέρες», «και κάνεις και ζημιές, και κάνεις και ζημιές, και έχεις κι απαιτήσεις, τραπέζι πίστα θες» (σιχαίνεται τις λαϊκές πιο πολύ κι απ’ όσο σιχαινόμαστε εμείς τον ίδιο) και να είναι αναγκασμένος να ζήσει όλη του τη ζωή εκεί. Επίσης, η πιο κοντινή βάλανος θα ήταν δύο ναυτικά μίλια από εκεί, σε άλλο νησί, στο οποίο θα ζούσαν μόνο gifted φουσκωτοί, τόσο gifted που to ανδρικό μόριο του Peter North θα φαινόταν μπροστά τους σαν Liposan κεράσι. Και ναι: φυσικά και θα έπαιζαν sharkια με εφτά σειρές δόντια ανάμεσα. Και ναι: θα είχε και κιάλια, για να ‘ναι πιο βαρύ το βάσανο…

Αν ήμουνα γυναίκα, από το να πάω μαζί του, καλύτερα να… Forget it, απλώς δεν γίνεται. Τέλος.

Εφτασε η ώρα, κυρίες μου και κύριοι. Ο πιο σιχαμένος ever είναι ο…

ΘΟΔΩΡΗΣ ΡΑΚΙΝΤΖΗΣ

Τι να πεις… Τα λόγια είναι λίγα για περιγράψουν αυτό το πράμα. Μιλάμε για τον άνθρωπα που έχει σηκωθεί έξαλλος σε εκπομπή, χτυπάει στα χέρια στο τραπέζι με μανία και σκληρίζει: «Πρέπει να το παραδεχθούμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο ΘΕΜΗΣ ΑΔΑΜΑΝΤΙΔΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ». Εξαλλος, όμως, λέμε, όχι μαλακίες. Μιλάμε για τον τύπο που υπερασπίζεται κάθε συμμετοχή μας στην καρακίτς λαϊκοπανήγυρη που λέγεται Eurovision (ναι, ακόμα και του συνεπώνυμού του Μιχάλη με το «S.A.G.A.P.O.», που πλέον έχει καταχωρισθεί στις μνήμες μας ως πιο αστείο κι απ’ το «Της κακομοίρας» με τον Χατζηχρήστο) με θέρμη τσοπανόσκυλου που βλέπει τον λύκο να πλησιάζει στη στρούγκα. Μιλάμε για τον άνθρωπο που είχε μουσική εκπομπή και έβαζε άκοπα και εμπλοκή –στάκα, μαλάκες. Βάστα, Τσιγάννα καρδιά, ν’ αντέξεις κι αυτόν τον πόνο- ΤΖΟΝ ΤΙΚΗ και ΛΑΚΗ ΤΖΟΡΝΤΑΝΕΛΙ! Ααααααααααααααααααααααααααα!!! Μη, όχι, σταμάτααααααααααααααααααααα!!!

Και καλά, θα πεις, αυτά είναι και γραφικά και βγάζουνε και γέλιο. Ομως το ότι ο Ρακιντζής είναι η πιο μεγάλη Κατίνα, η πιο σιχαμένη κουτσομπόλα που έχει βγει ποτέ στην Ελλάδα και μαζί με τη Λαμπίραινα ξεκοκαλίζουνε κόσμο και κοσμάκη στα απαράδεκτα μεσημεριανάδικά τους στο μυαλό το δικό μου απλώς δεν υπάρχει. (Παρεμπιπτόντως, η Λαμπίραινα έχει γίνει σαν φώκια και αν δει στην εκπομπή καμία τσελέμπριτι που έχει βάλει κάνα γραμμάριο τη λέει φάλαινα, ποια, αυτή, που άμα της πετάξεις δίπιτο διπλό περιεχόμενο το τσακώνει α λα Φάντομ Σαργκάνης απ’ το παραθυράκι του γάμα. Οποία κατάντια, συνάνθρωποι… [Αγκύλη εντός της παρένθεσης: πόσο gay ήταν το παραπάνω σχόλιό μου; Μήπως έχω αρχίσει να θέλω να κάψω τη βάτα; Μήπως από δω και πέρα στη θέα των τριχωτών ανδρικών στέρνων θα με διαπερνούν ρίγη;]). Ρακιντζή, τράβα πέθανε κάπου, κάνε κάτι, εξαφανίσου, είσαι πιο σιχαμένος κι από τυρί που βγαίνει από πούτσα homeless στη Νέα Υόρκη, από αυτούς που τον χειμώνα ζεσταίνονται γύρω γύρω απ’ το βαρέλι και αποκαλούν ο ένας τον άλλον nigga ενώ είναι όλοι τόσο μαύροι, που ο Ογκουνσότο μπροστά τους φαίνεται σαν την Αν Χάθαγουεϊ. Οξω κι εσύ απ’ τον Παράγκα.

Η προσωπική του κόλαση και αυτό που του αξίζει είναι: Αυτός θέλει πολλά για να στρώσει, αυτός προκαλεί το μίσος, λέμε. Θα του έκανα ευχαρίστως τέτοια βασανιστήρια που το «Hostel» θα φάνταζε μπροστά σε αυτά χριστιανικό νηπιαγωγείο-κατηχητικό, αποκλειστικά θηλέων. ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΝΤΕΧΩ, ΛΕΜΕ, ξερνάω τη χολή μου κάθε φορά που τόνε βλέπω και μετά την καταπίνω για να τον ξαναδώ και να ξαναξηγηθώ ρουκέτα. Οσο για την προσωπική του κόλαση, αυτό είναι ευκολάκι. Αυτόν θα έπρεπε να τον πετάξεις μόνο του σε ένα νησί, μόνο του εντελώς, όμως, όχι για να τον τιμωρήσεις με τη μη παρουσία συνανθρώπων, αλλά για να νιώθει ότι βράζει στα καζάνια του Βελζεβούλ και του Ασταρόθ επειδή δεν θα έχει ποιον να κουτσομπολέψει. Και πίστεψέ με, θα μαράζωνε ωσάν να ήταν ο Τομ Τζόουνς και μάθαινε ότι ΚΑΙ ο έβδομος γιος του είναι gay, τόσο gay που μπροστά του ο εθνικός μας σταρ, ο Ανδρέας Ευαγγελόπουλος, θα φαινόταν κάτι σαν τον Τζόρτζι Μπεστ (R.I.P. George…).

Αν ήμουνα γυναίκα, από το να πάω μαζί του, καλύτερα να… με παίρνανε παρτούζα ο Τσουκαλάς με τον Μουρατίδη. Τέλος.

Ουφ, ξέσκασα…

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

Τζαμπιολίγκ, ρεεε!

Γράφει ο Babis Παράγκας-Βαλές
paragas_vales@yahoo.com



Λίγο Τζαμπιολίγκ, ρεεε...

Πώς γίνεται, ρε παιδάκι μου, και κάθε φορά που θέλω να δω μπαλίτσα βγαίνει η κυρά και μου κάνει τα πελέ περίπου στο μέγεθος των ωών της στρουθοκαμήλου; Πώς γίνεται με το που σουράει για τη σέντρα ο Κολίνας («Ημίζ» φορέβα) εκείνη να φωνάζει «Babis, τρέχει ο σωλήνας»; Πώς γίνεται με το που σιάζω δυο τοστάκια αλαφριά με διπλά ζαμπά και μπέικα, ξηγιέμαι γκαζόζα και αράζω στον καναπέ (ναι, είμαι ΑΕΚ...) για να δω μπαλέτο (όχι τα Μπολσόι, Ζιντάν, Φαν Νιστελρόι) να ακούγεται η φωνή της, η τόσο γλυκιά, να μου λέει: «Δεν μπορείς να το βάλεις στο STAR, που 'χει την Εσμεράλδα; Αχρηστεεε... Καλά μου 'λεγε η μάνα μου... μπλα μπλα μπλα».
Γίνεται. Και το ξέρεις κι εσύ, αγαπητέ φίλε αναγνώστα, γιατί κι εσύ όποτε είπες να κάτσεις σπίτι για να δεις Τζαμπιολίγκ και δεν πήγες στο καφενείο ή όπου αλλού, τον ήπιες. Είτε σ' τα ζάλισε η μανδάμ, είτε τα παιδιά σου κάνανε ωσάν τους μαλλιάδες στο Γούντστοκ όταν έβγαινε ο Δημητράκης ο Χέντριξ και έφλεγε την κιθάρα του, είτε σου γύρισε το κανάλι η γριά για να δει Εισαγγελάτο, είτε, στη χειρότερη, αν είπες να αράξεις αργά το βράδυ να δεις Λατίνους να χαϊδεύουν το τόπι στο Λιμπερταδόρες, ήρθε η χοντροκώλα γυναίκα σου, βούτηξε το τηλεκοντρόλ και έβαλε να δει τις πατσαούρες στο «Sex and the city» σε τριπλή επανάληψη.
Κι αν δεν σε καταλαβαίνει κανείς, εδώ είμαι εγώ, έλα στην αγκαλιά μου και κλάψε. Ηθελε και «Sex and the city» η μπετονιέρα, που από sex σκαμπάζει όσο σκάμπαζε από μπάλα ο Πίττος και city είδε για πρώτη φορά στα 24 της, μια και οι κολλητοί της ήταν ο Κίτσος το τραΐ και η Μαρίτσα η γίδα στη Μαγούλα Καρδίτσας. Ασε που όταν της λες αποτρίχωση το πρώτο που έρχεται στο μυαλό της είναι το κουροψάλιδο για τα γίδια και ο μύστακας που κουβαλάει είναι πιο μαγκιόρικος κι απ' του αείμνηστου Μουστάκα στην ταινία «Ο Μήτσος ο ρεζίλης», πιο τσιγκελωτός κι απ' του Ντάνιελ Ντέι Λιούις στις «Συμμορίες της Νέας Υόρκης», πιο πυκνός κι απ' του γίγαντα Χαλκ Χόγκαν με το γνωστό handlebar μυστάκιο.
Λες κι εσύ, ρε αδερφέ ότι «θα πάω στου Νώντα να το δω, που δεν παντρεύτηκε και σώθηκε ο άνθρωπος. Να με αφήσουνε και λίγο ήσυχο». Λάθος. Το κινητό θα βαράει ωσάν κατοχικιά σειρήνα ανά πέντε λεπτά, για να σου πει ότι τελείωσε το ΟΜΟ, ότι θέλει να πάρεις κουρασάν για τα παιδιά που κλαίνε, ότι ο σωλήνας ξανάρχισε να στάζει, ότι «έχω μια υποψία ότι έχεις βρει γκόμενα» και άλλες χίλιες δεκατρείς σπασαουμπαλιές. Τι; Να το κλείσεις; Εχεις άντερο να κάνεις κάτι τέτοιο; Γύρνα μετά σπίτι. Οχι, γύρνα. Στο κρεβάτι θα σ' τα λέει πιο γρήγορα κι απ' τον 50 Cent, τον γνωστό ράπερ που δίνεις ένα ευρώ και τόνε παίρνεις ρέστα.
Οπότε τι κάνεις; Μία είναι η λύσις, αδερφέ. Πετάγεσαι μέχρι Κεχριές στην Κόρινθο, όπου βρίσκεται η μεγαλύτερη αποθήκη πυρομαχικών στα Βαλκάνια. Με κίνδυνο ζωής βουτάς 3-4 κιλά C4. Φτάνουνε, μη σκιάζεσαι. Παγιδεύεις το σπίτι και την ώρα που δεν είναι τα παιδιά μέσα, αλλά μόνο η καλή η γυναικούλα σου με την αξιαγάπητη πεθερούλα σου, βλέποντας τις καλύτερες ντρίμπλες του Ζιντάν στο Τζαμπιολίγκ στο youtube, με δάκρυα στα μάτια στρίβεις τον διακόπτη τη στιγμή που ο «μάγος» σκοράρει με τολιοτσάκι α λα Μπρους Λι στον τελικό με τη Λεβερκούζεν.
Κι άμα σε πιάσουνε με μικρή φορητή TV πάνω στα αποκαΐδια να βλέπεις μπαλίτσα καπνίζοντας πούρο σαν εξάτμιση από φορτηγό και σε κατακρίνει η άτιμη η κενωνία, μη μασάς. Το 49% το Ελλήνων είναι άνδρες και το 25% εξ αυτών παντρεμένοι. Αν βάλεις ότι είμαστε 10.000.000, περίπου 1.300.000 άτομα θα σε περιμένουν να βγεις απ' την ψειρού για να σε σηκώσουνε στα χέρια. Μαζί κι εγώ, πεσμένος στα γόνατα και χτυπώντας τα στήθια μου κλαίγοντας για το έγκλημα που έκαναν να κλείσουν μέσα έναν άγιο άνθρωπο.

Η ΑΠΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Ποιος Ελλην, γνωστός για την αγάπη που έχει για τα παιδιά λόγω του επαγγέλματός του, κατά βάθος τα κάνει όλα αυτά γιατί δεν μπορεί να κρύψει τον άσβεστο πόθο του για νεαρά αγόρια 12-13 χρόνων; Μπορεί μήπως να μου απαντήσει ο Μάκαρος από τη στήλη του;

Σιχάθηκα, λέμε...

Γράφει ο Babis Παράγκας-Βαλές
paragas_vales@yahoo.com

Σιχάθηκα...

• Να ακούω με την πρώτη υποψία μπάλας που παίζει μια ομάδα που μέχρι πριν από λίγο καιρό παρέπαιε ότι «τώρα θα τους ξεκωλιάσουμε». Συνήθως «τους ξεκωλιάζουν» όσο και ο Μπόρχα τα αντίπαλα σέντερ μπακ.
• Να βλέπω μαϊντανούς στα μεσημεριανάδικα να λένε ο καθένας την μπαρούφα του δίπλα σε ξώβυζες πατσαβουροβιζιτούδες που στα ρεπά τους κάνουν τη γλάστρα στο γυαλί.
• Να βλέπω τους διαιτητάς –από το «οι διαιτηταί»– να σφυράνε γαύρο τόσο φανερά, που νομίζεις ότι όταν ήταν έφηβοι κυκλοφορούσαν στον δρόμο δαφνοστεφανωμένοι.
• Να βλέπω τις «μικρές» ομάδες να αδικούνται συνέχεια προς όφελος των «μεγάλων».
• Να μπαίνω σε ταξί και ο ταρίφας να είναι τόσο ευγενικός όσο λιμενεργάτης στο Ρότερνταμ. Επίσης, την επόμενη φορά που κάποιος χωρίς να με ρωτήσει θα πάρει άλλες έξι κούρσες και θα κοτσάρει και τρέιλερ με Αλβανούς από πίσω για να φύγει καρφί για Τεπελένι μετά την Καλλιθέα, θα τους λούσω όλους με βετζίνα και θα τους κάψω χωρίς τύψεις ακούγοντας «burn, motherfucker, burn».
• Να βλέπω τον Μπέζο να κάνει τον πατέρα και την Κάρμεν Ρουγγέρη τη γιαγιά σε όλες τις σειρές που παίζουν στην τηλεόραση.
• Να πηγαίνω στην τουαλέτα της «SportDay» και να παίζει στο χείλος της χέστρας πιο πολλή τρίχα κι απ' το μουστάκι του Τσιαντάκη και τις μπαρμπέτες του Κόκοτα. Τι διάολο, με τσατσάρα έρχονται όλοι και ξηγιούνται σενιάρισμα στα κιόλια στο κατούρημα στη δουλειά;
• Να μην αναγνωρίζεται το μεγαλείο του Georgios Papadegonas (πληκτρολογήστε στο Facebook το παραπάνω όνομα και θα με θυμηθείτε).
• Να ακούω για πεσίματα φασιστών σε αλλοδαπούς. Και καλά, ρε μάγκες, ακόμα δεν έχετε καταλάβει ότι ειδικά σε περιοχές τύπου Αγίου Παντελεήμονα ο χρυσαυγίτης είναι πλέον ο αλλοδαπός;
• Να με βάζει η γυναίκα μου να βλέπω τα «Ματωμένα Χώματα» του Κουτσομύτη, σειρά στην οποία ο πρωταγωνιστής παίζει να είναι πιο ατάλαντος και από τα καϊνάρια που πρωταγωνιστούν στο θέατρο της Τετάρτης στην Αννίτα, ενώ σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες μένει Αταλάντου και Ατέχνου γωνία. Αν δεν ήταν και η Ματσούκα, καλύτερα να με πήγαινες να δω τα άπαντα της Ντενίση σε ένα Σαββατοκύριακο.
• Να βλέπω φραγκάτους κοκοβιούς να παίζουν παιχνίδια στην πλάτη της ΑΕΚ, την οποία τόοοσο αγαπούν. Η αγάπη τους είναι σαν των ηθοποιών, που όταν τους ρωτούν «πώς πάει η συνεργασία σας;», όλοι απαντούν «πάρα πολύ καλά, περνάμε υπέροχα, τον Ταδοπουλίδη τον αγαπώ πολύ» αλλά έχουν κάνει όλοι αφαίρεση χολής, γιατί δεν μπορούσε η καημένη να στάξει άλλο.
• Να ακούω μπαλαδόφατσες να κάνουν τις ίδιες και τις ίδιες δηλώσεις. «Εεε, κοιτάμε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά, στο τέλος θα δούμε τι έχουμε κάνει και...». Κλαίω για τη μέρα που θα βγει το αλάνι που θα πει: «Ναι, ρε, κοιτάμε όλα τα παιχνίδια μαζί και άμα γουστάρω κάνω απολογισμό από τώρα. Και θα δίνουμε το 60% για την ομάδα, το άλλο 40% θα το κρατάμε για πάρτη μας».
• Να ακούω παπάρες από τους Ελληνες σπορτσκάστερ. Η τελευταία ήταν το «Η ΑΕΚ ζευγάρωσε (διπλασίασε, το σωστό) τις επιτυχίες της με τον Εντίνιο». Και τι έβγαλε; Τον Επιτυχημένο Εντίνιο;
Σιχάθηκα γενικά...

H ΑΠΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Σκαστός απ' τη γυναίκα του πήγε στο καζίνο ο Χουανφράν και, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους παίκτες της ΑΕΚ, δεν δεχόταν να βγάλει φωτογραφίες με τον κόσμο;

ΤΣΟ και ΛΟ!

Γράφει ο Babis Παράγκας-Βαλές
paragas_vales@yahoo.com

Κερνάμε ΤΣΟ και άμα λάχει και ΛΟ...

«Η κίνηση των παικτριών του Παναθηναϊκού να εμφανιστούν στην απονομή του πρωταθλήματος με μπλουζάκια που είχαν από πίσω τυπωμένο το υβριστικό σύνθημα "ΤΣΟ και ΛΟ" και την υπογραφή "Θύρα 13" ενόχλησε τον Ολυμπιακό, ο οποίος δεν αντέδρασε άμεσα διότι ήθελε να προστατεύσει το άριστο κλίμα που υπήρχε στους φιλάθλους του εν όψει των τελικών αγώνων πλέι οφ των Ανδρών, ώστε να αποφευχθούν "απαντήσεις" που θα οδηγούσαν σε βίαια επεισόδια».
Καθόμουν στο γραφείο μου στη «SportDay» όταν το μάτι μου έπεσε πάνω στο ρεπορτάζ του Κωνσταντίνου «The Body» Χατζηδημητρίου, το οποίο μου κίνησε την περιέργεια. Ετσι, πήγα στη «μαμά των σπορ», τη Βλασσοπούλου, να τη ρωτήσω τι σημαίνει «ΤΣΟ και ΛΟ».
- Ρούλα, τι πάει να πει «ΤΣΟ και ΛΟ»;
- Εεεε, χμμμ, γκουλπ, δεν μπορώ να σου πω... Ξέρεις... Εεεε...
- Τι πάει να πει, ρε παιδάκι μου, τόσο δύσκολο είναι;
- Οχι, αλλά, εεε...
- Ρε «Χάτζι», τι πάει να πει «ΤΣΟ και ΛΟ»;
- Δεν μπορώ να σου πω, ντρέπομαι.
- Ρε, τι πάθατε όλοι, τόσο δύσκολο είναι; Ρε Ρούλα;
- Δεν λέω, δεν λέω...
- Ρε Ελένη (η γραμματέας μας), εσύ ξέρεις;
- Ναι, αμέ, πάει να πει λούΤΣΟ και ξύΛΟ.
- Λούτσο;
- Ναι, αλλά με Πι αντί για Λάμδα...
-Αααα, τώρα κατάλαβα...
Αφού, λοιπόν, τελείωσα τη συζήτηση με το παπαδοκόριτσο Βλασσοπούλου, που έρχεται στη δουλειά με τα μανουάλια στα χέρια και στάνταρ λιβανιστήρι στην τσάντα, αλλά και την πιο πικάντικη και γεμάτη υποννοούμενα Ελένη, σκέφτηκα ότι σιγά, ρε παιδάκι μου, δεν έγινε και τίποτα, τι γράψανε τα κορίτσια στα μπλουζάκια και στραβώσανε τόσο πολύ στον Ολυμπιακό; Σιγά τα ωά... Μάλιστα, αν στον Θρύλο είχανε και χιούμορ, θα μπορούσαν να απαντήσουν με μια ωραία ανακοινωσούλα, να πέσει το ανάλογο γέλιο και να τελειώσει το θέμα. Ας πούμε, αν το «ΤΣΟ και ΛΟ» αφορούσε εμένα, θα τους απαντούσα εύκολα ως εξής:
Αγαπητά μου κορίτσια, κορμάρες μου, χνουδωτά μου γατάκια, που ομορφαίνετε με την παρουσία σας το ελληνικό βόλεϊ και τον αθλητισμό γενικότερα, είδα το μήνυμα στα μπλουζάκια σας και κατασυγκινήθηκα, με δάκρυα στα μάτια σας γράφω. Μόνο που, επειδή απ' ό,τι γνωρίζω ΤΣΟ δεν έχετε για να μας τον δώσετε, μάλλον τον ζητάτε να σας τον δώσουμε εμείς. Και καλά κάνετε, διότι ποιος πιο αρμόδιος να μιλήσει για ΤΣΟΥΣ από μια γυναίκα; Ισως ο Χάρης Σιανίδης ή ο Τζίμι Σόμερβιλ, ρε παιδάκι μου, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα... Οσο για το ΛΟ, εντάξει, δεν τραβάω τέτοια ζόρια, γουστάρω πιο πολύ τις τρυφερότητες και τα απαλά φιλάκια στα λαιμουδάκια, αλλά άμα εσάς το τραβάει η ψυχούλα σας και θέλετε ντε και καλά το σόπι σας και το μπερντάκι σας, χαλάω εγώ χατίρια; Με την καμία, ποτές. Οπότε ελάτε μια βόλτα από το σπίτι μου και θα κεραστείτε και τον ΤΣΟ σας και τα κωλοσκαμπιλάκια και τα πυγοραπίσματά σας θα φάτε, να γουστάρετε. Αν, παράλληλα, νομίζετε ότι επειδή είσαστε πολλές δεν θα σας καταφέρω, πλανάσθε πλάνην οικτράν. Φιλοξενώ σπίτι μου κάτι φιλαράκια από το Βέγκας που το βλέπουνε με το μακαρόνι και μένουνε Αγαμήτου και Απάρτου γωνία, δεν τους παίρνει ούτε ο ύπνος, λέμε. Οπότε και τον ΤΣΟ σας θα φάτε όλες και το ΛΟ σας και θα κάνετε και ένα ψυχικό σε αυτή την άτιμη κενωνία που ζούμε. Μένω Αγίου Μελετίου 31, Πατήσια.
Σας αγαπώ, Babis.
ΥΓ.: Βαρέστε το κουδούνι Μπέλλος, γιατί χρωστάω σε κάτι άτομα λεφτά και το 'χω αλλάξει. Τρεις φορές, με μια ελαφρά διακοπή από τη δεύτερη προς την τρίτη.
Ε, ωραίο δεν ήτανε; Ούτε παρεξηγήσεις ούτε τίποτα. Το μόνο κακό είναι ότι πάλι σοβαρά το άρχισα το κείμενο και πάλι στο τέλος ΝΙ και ΛΟ το έκανα (νιΝΙ καπέΛΟ)...

Η ΑΠΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
ΤΣΟ χωρίς ΛΟ γίνεται; Πλέον όχι...